هم دعا کن گره از کار تو بگشاید عشق
هم دعا کن گره تازه نیفزاید عشق!
قایقی در طلب موج به دریا پیوست
باید از مرگ نترسید؛ اگر باید عشق
عاقبت راز دلم را به لبانش گفتم
شاید این بوسه به نفرت برسد، شاید عشق
شمع روشن شد و پروانه در آتش گل کرد
میتوان سوخت اگر امر بفرماید عشق
پیله ی رنج من ابریشم پیراهن شد
شمع حق داشت! به پروانه نمی آید عشق!
پ.ن.1. اقلیت از فاضل نظری
پ.ن.2. هوای بهاری شمال اینروزا فقط به درد این میخوره که بخوابی و بخوابی و بخوابی... حتی اگه بتونی تموم انرژیتو جمع کنی و به کلاسای ساعت 8 صبحت برسی ترجیح میدی تمام وقت بشینی رو چمن و احتمالا یه تکدانه آلبالو هم دستت باشه... آفتاب هم زیاد داغ نیست و باد سرد هم میاد و دوستت آهنگ "همدم" رو هم میذاره و یه ساعت کنار هم بودن با هر جمعی! مهم اینه که خوش میگذره! حتی دعوا و بحث و جدل هم یه ذره روحیه مو خراب نمیکنه! نمیدونم چه جادوییه!؟ فقط خنده و شادی و بعد... حس وحشتناکی که بعد از جدا شدن بهت دست میده! اینکه نکنه دیگه هیچوقت تکرار نشه؟!
پ.ن.3.پیچک فیلتر شد!واسه همین قالب وبلاگ شده همون قالب مزخرف بلاگفا! تا یکی پیدا کنم تحملش کنین! واسه خودم که زجرآوره...
پ.ن.4. یه سری اتفاقای پشت سر هم باعث جریانات جدیدی شد. اما خدارو شکر بعد از جریان "ولی دم" دیگه هیچی بهم مربوط نیست!وظیفه ی من فقط بودنه که هستم! درسته گاهی همه چیو بهم میریزم که اونم به خاطر یه تفاوت بنیادینه با عملکرد اونا که ریشه ی تربیتی و فرهنگی و ناحیه ای داره ولی دوست دارم باشم باهاشون! مهم هم نیس بدونن یا نه! در مورد هم زیاد اشتباه میکنیم و زیاد نمیدونیم!این یکی از بهترین معایبیه که جمعمون داره! من بهش نمیگم تحمل کردن! میگم اصل دوستی! اینکه دوستاتو واسه حسی که این بودن میده بخوای... نه اینکه شبیه اونا شی از هر نظر.
پ.ن.5. بین دوتا دیدگاه کدوم بهتره؟! اینکه چه لزومی داره با یه جمع باشی وقتی افکار و رفتارشونو قبول نداری؟ یا اینکه دلیل نداره تو هر جمعی باشی همه رفتارا و افکارو قبول کنی چون آدما مثل هم نیستن! حالا کدوم درست تره؟!
پ.ن.6. آشای خوب من! نبودنت خیلی وقته که احساس میشه و الان که فک میکنم تو این 5 روز انگار همچنان هستی و هیچ اتفاقی نیفتاده! واسه همینه که نوشتن یه ذره سخته! روزای خوب و شادی رو باهم د اشتیم .روح پاکت همیشه در آرامش باشه دوست خوب من!
پ.ن.7. شقایق و سینای عزیز... زیاد نمیشناختمتون اما اونقدر اینروزا باهاتون احساس نزدیکی کردم –مخصوصا تو سینا- که همه ی پیغامایی که براتون میدیدم و میشنیدم واقعا آزارم میداد! میدونم که جایی بهتر از ما هستین و این مائیم که محتاج دعای شماییم! ولی اون بالا ها نزدیک خدا که هستین مارو فراموش نکنین!
پ.ن.8. اگه 4 سال پیش سیمینی که الان هستم رو میذاشتن جلوم و میگفتن این توئی به صراحت ردش میکردم! هیچوقت اینی که هستم رو تصور نمیکردم! حالا بهتر یا بدتر رو بیخیال... خیلیاش مطابقت داره با چیزی که میخواستم و اون هم اثر اعجاب انگیز قانون جذب بود! ولی خوشحالم به خاطر همه چیز! مرسی خداجون!
پ.ن.9. شنبه باز هم جشنواره غذا و مرور تمام خاطرات و اتفاقاتی که تو چندین دوره ی گذشته افتاد... و یک شب شعر که امیدوارم بشه یه شعر اعتراضی رو اونجا خوند و مشکلی برات پیش نیاد! برای دیدن متن شعر سرچ کنین "هیلا صدیقی... سبز است دوباره"
پ.ن.10. همیشه آدما تا یه حدی میتونن تو ارتباطاتشون جلو برن و بعد اون همه چی میشه زشت و نادرست! این حد رو تو مشخص میکنی که تا کجا میتونه کسی پیش بره ولی مشکل ایجاست که تصمیمتو ثابت کن!نذار تحت تاثیر مکان و فضا و افراد قرار بگیره! –که متاسفانه هیچ گریزی ازش نیست-
پ.ن.11. دلم خیلی تنگ شده بود برای اینجا... حرف کم میارم اینروزا!
