~:* بگو سیب... *:~

از دلاویزترین روزِ جهان ،        خاطره ای با من هست ،                                   به شما ارزانی: سحری بود و هنوز ،گوهرِ ماه به گیسوی شب آویخته بود.گل یاس ،عشق در جان هوا ریخته بود.من به دیدار سحر می رفتمنفسم با نفس یاس در آمیخته بود.می گشودم پر و می رفتم و می گفتم :  " های!بسرای ای دل شیدا ، بسرای.این دلاویز ترین شعر جهان را بسرای.این دلاویزترین روز جهان را بنگر!تو دلاویزترین شعر جهان را بسرای!آسمان ، یاس ، سحر ، ماه ، نسیم ، روح در جسم جهان ریخته اند ، شور و شوق تو برانگیخته اند ، تو هم ای مرغک تنها ، بسرای! همه در های رهایی بسته ست ، تا گشایی به نسیم سخنی ، پنجره ای را ، بسرای! بسرای ..."من به دنبال دلاویزترین شعر جهان می رفتم! *** در افق ، پشت سراپرده ی نور باغ های گل سرخ، شاخه گسترده به مهر ، غنچه آورده به ناز، دم به دم از نفس باد سحر؛ غنچه ها می شد باز....« یافتم ! یافتم ! آن نکته که می خواستمش!با شکوفایی خورشید و                                گل افشانیِ لبخند تو ،                                                      آراستمش!تار و پودش را از خوبی و مهر ،خوش تر از تافته ی  یاس و سحر بافته ام :                                                « دوستت دارم » را                                                           من دلاویز ترین شعر جهان یافته ام !...                                          تو هم ای خوب من ! این نکته به تکرار بگو ! این دلاویز ترین شعر جهان را ، همه وقت ، نه به یکبار و به ده بار ، که صد بار بگو ! « دوستم داری؟ » را از من بسیار بپرس! « دوستت دارم » را با من بسیار بگو!                                                         فریدون مشیری