~:* بگو سیب... *:~

چیز مسخره ای                       در دوستی ماست از من میخواهی که              جامه ی کریستین دیور بر تن کنم             و خود را به عطر شاهزاده ی موناکو     عطر آگین سازم                                و دایره المعارف بریتانیکا را                                                                  حفظ کنم                                و به موسیقی یوهان برامز                                                               گوش فرادهم                                                              به شرط اینکه  همانند مادربزرگم بیندیشم!!... از من میخواهی که پژوهشگری چون                                               مادام کوری باشم                                                چون مادونا                                               و رقاصه ای دیوانه در شب سال نو                                               چونان لوکریس بورگیا هم بدین شرط که حجابم را همچون عمه ام حفظ کنم                  و زنی عارف باشم چون رابعه عدویه...؟!                   اما فراموش کردی که به من بگویی                                                                  چگونه...     پ.ن.1.  از کتاب "زنی عاشق در میان دوات" از غاده السمان هدیه ی سمانه ی عزیزم. نه تایید میکنم نه تکذیب. پ.ن.2. دیگه تعریف از آب و هوا میشه تکرار مکررات! پس بخش هواشناسی فعلا تعطیل! پ.ن.3. خیلی مینویسم! اما اینجا نه! تو لپتاپ هست تا شاید یه وقتی کانکت شم و ثبتش کنم! اما نمیدونم برای چی باید ثبت شه؟! حوصله ی فک کردن روشو ندارم! واسه همین فعلا هستیم تا ببینیم چی پیش میاد! پ.ن.4. نمیدونم تعریف دلتنگی چیه اما خب گاهی دلم خیلی هوای بعضیا رو میکنه! شاید بشه گفت دلتنگی یا شاید هم بشه یه هوس! مثل فرانسه که یهو به ذهنم زد که یاد بگیرم و میدونم که تا آخرش نمیرم اما خب الان که فازش هست باید انجامش بدم!... یا مثل ویولن که یه رویای دروغ چند ساله بود و باز هم خداروشکر گهگاهی از زیر تخت میارمش بیرون به هوای مرغ سحر پ.ن.5. همیشه میگفتم طوری باش که چیزی واسه پنهون کردن نداشته باشی! اما خبر ناگه انی اومدن دو نفر از دوستام باعث شد به یلیا چیزا دوباره فک کنم! به اینکه آیا لازمه همیشه زلال بود!؟ به قول یک مهندس اگه زلال باشی سنگای کفت رو برمیدارن و میزنن تو چشم خودت... گل آلود هم که نمیشه باشی چون آسمون رو گم میکنی... پس وقتی اومدنشون کنسل میشه کلی خدا رو شکر میکنی که ازین برزخ مزخرف رها شدی! پ.ن.6. بعد دو سال و دوباره همه چی شروع شد. یه راه که تو میخوای بری و نمیتونی و یه راه که موظفی بری و نمیخوای! گاهی میدونی چی درسته اما با تمام قوا مخالفت میکنی باهاش! شاید تاثیر "پابلو نرودا" بود که نمیخوام به مرگ تدریجی نزدیک بشم! و شاید هم یه توجیهه! 3 سال اینطوری گذشت زندگی و یه سال دیگه هم روش اما تسلیم نمیشم!  شاید به درست بودن راهی که دارن میبرنم ایمان بیارم و با این خیال یه ذره آروم شم... خیلی سخته که زندگی یهو به جایی برسه که ببینی برخلاف تصور خیلیا واسه هیچی نجنگیدی و برای هیچی مبارزه نکردی و همیشه همه چی تسلیم بوده و تقلید... (خیلی عجیب شد!)