~:* بگو سیب... *:~

جهانی به گستره ی                   دو دست                     دو کف دست                      با شادی و اندوهی                                     به شماره و                                      به ضرب ده انگشت                                         جهان کوچکی نیست                                                                 برایِ                                                                گم شدن                                                                        و برایِ                                                                             پیدا شدن پ.ن.1. شاعر: اهورا ی کرمانشاهی پ.ن.2. :) با خوشحالی فراوان پی نوشت 3 پست پیش رو تکذیب میکنم! خوشحالم که پرسیدم! و اشتباه بود هرچی که فکر میکردم! و خوشحالم که اشتباه کردم! آخیش! چه حس خوبیه گاهی اشتباه کردن... چقدر در نظر خودم صعود کردم... تموم زیر سوال رفتنا و سوء تفاهمایی که خودم با خودم برای خودم در مورد خودم ساختم حل شد! پ.ن.3. کارگاه انتخاب رشته داره شروع میشه! با قدرت هرچه تمام تر و ایشالا با صلح! :)  پ.ن.4. یک سری حرفا گاهی خیلی بد آدمو میشکنه... مخصوصا اگه چیزیو که برات با ارزشه زیر سوال ببرن... اونم به خاطر "خنده" یا بدتر از اون به خاطر "پول"...  میتونی سرش داد بزنی... میتونی فحش بدی... زمین و زمان رو بهم بدوزی... اما سخت ترین کار اینه که ترکش کنی و بری یه گوشه. هندزفریتو میذاری تا صدای تنهاییت اذیتت نکنه، اشکاتم گوله گوله میریزن (نمیدونم چرا صورتی میدیدمشون! :|) ... حتی صدات هم در نمیاد و هیشکی نمیفهمه... و وقتی میاد و ازت میپرسه چی شده (انار خودشم نفهمیده چی کار کرده) میگی بعدا توضیح میدم و هیچ وقت هم هیچی نمیگی بهش! و بعد دوباره دوست میشین! با این تفاوت که هیچکس غیر خودت نفهمید که چقدر سخت گذشت این چند ساعت... پ.ن.5. کی گفته زندگی مثل نمودار سینوسیه؟ تونمودار مسیر تدریجی نزول و صعود داریم... اما زندگی نمودار نقطه ایه! تو نقطه ی اوج بدبختی و درموندگی هستی، سر یه ساعت تو اوج شادی و یه لحظه بعد قعر ناامیدی! امیدوارم معدل نقطه های بالای محور عرضی بیشتر باشه تا تراکمشون تو قسمت زیر نمودار... الهی آمین پ.ن.6. چقد زود یه نفر میتونه تو نظرت تبدیل شه به یه آدم دیگه! با یه سفر... با یه دروغ... با یک پنهان کاری... پ.ن.7. برای خیلی ها هم رمضان سی روز تمرین بازیگری در پیشگاه خداست. پ.ن.8. مثل دوچرخه سواری شدا! یه کار سختیو که ازش میترسی با کمک شروع کردی... بعد که کمکی ها رو حذف کردی ادامه دادن و رکاب زدن سخت بود برات... هر لحظه میخوای بذاریش کنار... از بهم خوردن تعادل میترسی... اما یه ذره کنترل دوباره میندازتت تو راه درست! اینو یه کمک بزرگ از طرفت میدونم خدا! ممنونتم! به خاطر فهمیدن خیلی چیزا! پ.ن.9. صبحا آخر نماز... سجده ی آخر رو که میرم و میخوام ازش بخوام دیگه خودم خسته میشم! آدمی بودم که میگفتم چیزی نمیخوام جز خودش... اما همینطور اومدن... دیگه هیچی نمیگم... فقط اروم صورتمو میذارم رو مهر و اجازه میدم که قلبم خودش باهات حرف بزنه... حتی نمیتونم مجزا از خودم ببینمت که برای حرف زدن کلمه بخوای!... کاش این حس سحر همیشه باشه! هر لحظه... با همه!