~:* بگو سیب... *:~

پ.ن.1. یه بچه رو در نظر بگیرین. مشغول این بازی فکریا که باید چندتا لگو رو هم بذاره که یه شکل خاص در بیاد. دفعه ی اول با هیجان کار میکنه. خراب میشه. دفعه ی دوم. دفعه ی سوم. هرچند دفعه بستگی به اراده و سرسختی ش. اما تهش که خسته بشه همه شو میریزه به هم و میره سراغ یه کار دیگه. این کار بچه گونه ست اما خیلی انجامش میدیم. از سر لجبازی کاری میکنیم که مخالف قوانین وضع شده و بکن نکن هاست. مثل من که از لباس سبز بابا اصلا خوشم نمیومد و یهو یه بار که کنارم واستاده بود، دو طرف درز کنارش رو کشیدم و تا بالا پاره ش کردم تا دیگه نتونه اونو بپوشه، این یه دلیله برای کسایی که تا یه جایی برای زندگیشون تلاش میکنن. و بعد یهو خسته میشن. می برن! متوقف نمیشن ها! مسیرو برعکس میکنن. مثل اینکه یه اتوبان رو برعکس بری.  پ.ن.2. گاهی خیلی دلت میخواد حرف یه نفر برات مهم نباشه. اصن بندازی پشت گوش. بگی مهم نیس چی میگه. حتی بتونی گوش بدی و بهش عمل نکنی . حتی عذاب وجدان بکشی اما بازم عمل نکنی... اونوقت، وقتی کسی بهت چیزی رو میگه، و تو تغییر میکنی به خاطر اون، برای اون، تا خوشحال باشه، تا ازت راضی باشه، آرامش میگیری... اما کلی به خودت فحش میدی که چی شد در مقابل یه نفر اینقدر نرم شدی؟! (اما فحش خوب. یه حس مخلوط تعجب و حرص و تعلق) اما خوبه. همینکه همه چی هدف دار شد به سمت درست. حداقل مطمئنی کاری که میکنی درسته و حتی شک هم نیس توش. این خوبه. پ.ن.3. این دنیا دنیایی نیست که بخوای وقتتو صرف تحلیل احساسات وابسته به زمان نسبت به آدما بکنی. اما حس تنفر نسبت به بعضیا واقعا واقعا واقعا خودتو هم متعجب میکنه. همونطور که حس دوست داشتن هم همینطوره. وقتی از یکی بدت میاد واقعا بدت میاد. از هر مدل لباسی شبیه اون فرد که ببینی تو مغا زه ست. از شنیدن اسمش. از دیدن عکسش. ازینکه حتی دوستت باهاش خوبه. ازینکه دوستت ازش خوشش میاد. از هرکسی که مثل اونه. از دیدن هرچیزی که شبیهشه. و دلت میخواد هرکاری بکنی و اون نفر واقعا محو شه. از ذهنت و زندگیت و هرچی. و دلت میخواد به خودش هم نشون بدی . در مورد دوست داشتن باز برعکسه. نقطه ی مشترکش حس غم ه که همراه دوتاشه. یکی غم وجود همچین انسانی، یکی غم نبود همچین انسانی... همه چی شارپ شده تو ذهنم. یا تنفر تنفر، یا دوست داشتن دوست داشتن. یا شاد شاد یا غمگین غمگین. یا مثبت مثبت یا منفی منفی. و اگه هیچکدوم نباشه میشه "بی تفاوتی" که از هردوتاشون تحقیرآمیز تره. پ.ن.4. بشینیم فک کنیم آدمی که الان شدیم واقعا چیزیه که خودمون بودیم؟ یعنی اگه مثلا تو یه بیابون منو رها میکردن، سیمین 23 ساله ی اون زمان همینی بود که الان هست؟ یا اینکه اکتسابی بود کسی که شدم!؟ واسه خیلی چیزا تلاش کردم. و الان دارمشون در حالیکه هنوز فکر اون دوران تو ذهنم هست که انگار باورم میکنه هنوز ندارمشون و باعث میشه از چیزی که بدستش آوردم استفاده نکنم یا به داشتنش مطمئن نباشم. اینا همه مقایسه ی من قبل دانشگاهه با من الان.  پ.ن.5. خوبی این وبلاگ اینه که وقتی میخونمش انگار وبلاگ یکی دیگه ست. غریبه نیستن احساساتش باهام اما غریبه ن! انگار من ننوشتمشون اما یادم میاد که من نوشتم. کسی که این وبلاگ رو پر کرد. مخصوصا کسی که سال 90 رو نوشت یه جایی هست همین جاها. مطمئنم. پیداش میکنم. تلفیقش با ورزن امروزم یه چیزی بیشتر از دو برابر شدن دو ورژن میشه اگه بشه.  پ.ن.6. تولد عالی بود. برنامه ها خوب پیش رفت. فقط کافی شاپ برام آهنگ تولد تولد رو نذاشت. اما حس خیلی خوبی بود . برای تو که عالی بود. چشماتو راحت میخونم. با دو تا ستاره ای که تمام دیروز توش برق میزدن.