ما زیست شناسا به تکامل خیلی معتقدیم. به نظریه گزینش صفت برتر هم. یعنی افرادی که دارای صفاتی هستن که سازگاری اونارو با محیط بیشتر می کنه، بیشتر زنده می مونن. پس اون صفت بیشتر به ارث می رسه. پس با گذشت زمان اون صفت باقی می مونه. مهم نیست صفت خوبی باشه یا بد. مهم اینه سازگاری صاحبش رو نسبت به محیط زندگیش ( و در واقع شانس بقا رو) بالا ببره.
حالا چیزی که میخوام بگم اینه که نسل های آینده افرادی هستن که به تغییرات زود عادت می کنن.
«زود عادت کردن» یکی از شانس های بزرگ برای نجات آدم هاست!
پ.ن.2. این عادت کردن با اینکه خیلی ترسناکه اما باعث میشه تو بتونی زندگی کنی. ما عادت می کنیم به نبودن افرادی تو زندگیمون، عادت می کنیم به گیاهخواری، عادت می کنیم به دروغ گفتن، به لبخند زدن، به تکنولوژی های جدید. فقط چند روز اولش سخته. اما بعد میبینی که تبدیل شده به زندگی روتینت. به انجام چیزایی که یه روزی فک نمیکردی هیچوقت از عهده ش بر بیای عادت کردی. کافیه قبولش کنی که این اتفاق افتاده.
پ.ن.2. «عادت کردن» نه به معنای اینکه بذاری هر اتفاقی که میخوان سرت بیارن. به این معنی که هر اتفاقی میخواد بیفته، بذار بیفته، تو میتونی راهت رو باز هم پیدا کنی.
پ.ن.3. در همین راستا فیلم "A perfect sense" رو پیشنهاد می کنم. که داستان سازگاری آدم هاست. که هر بار راهی برای زندگی پیدا می کنن.
اَلخَیرُ عادَةٌ وَ الشَّرُّ لَجاجَةٌ؛
خوبى عادت است و بدى لجاجت.