پ.ن.1. چندساله که هر بار عاشورا و تاسوعا که میشه، میرم مراسم. از شدت فشار عصبی میام بیرون. میگم امسال آخرین ساله. و سال بعد دوباره همون مکان، همون هیئت، همون جمع و هیچی که بهتر نشده.
پ.ن.2. وسط مراسم و تو شور و هیاهوی آقایون واسه همخوانی و سینه زدن، یهو 15 تا دختر بلند شدن. دایره تشکیل دادن و اونا هم شروع کردن به سینه زدن. به همون مدل تیپیکال آقایون. خم شی به جلو، بعد برگردی عقب، بعد دستاتو ببری بالا و بکوبی توی سینه ت.
با خودم فکر می کردم الان این یک پاسخ به "چرا مردا بتونن ما نتونیم" به سبک مذهبی هست. و خودش یک جنبش فیمینیستی از جانب دخترای اعضای همیشگی اون هیئت تلقی میشه.
پ.ن.3. این دخترای اعضای همیشگی هیئت هیچ وقت به من انرژی مثبت ندادن. شاید برای اینکه پدر من چندین سال پیش خودش یک عضو همیشگی بود. و دخترای دوستانش همیشه با چادر و بدون آرایش و ساق دست جوراب کلفت و کفش مشکی و ابروهای پر میومدن هیئت. ولی دختر خودش هیچوقت... با این که هیچوقت حاضر نشدم مثل اونا باشم یا مثل اونا مطلق فکر کنم اما احساس میکنم یک قسمتی از وجود پدرم از حضور من تو اون جمع خجالت می کشید.
پ.ن.4. هر مشکلی که بوده و هست و ادامه داره، این ایرادات به فرهنگ و تفکر مردم ما وارده. نه به اعتقاد عاشورایی.
پ.ن.5. چقد بین اعتقادات آدم های مذهبی تفاوت هست. چقد اعتقادات متنوعی میشه به یک مذهب و حتی به یک شخص داشت... چقد عاشورا و امام حسین برای هر آدمی متفاوت تعریف شده. چقدر برداشت ها متفاوته، عبرت ها و حتی درخواست ها.
پ.ن.6. کاش هیچ مراسم مذهبی ای سیاسی نشه... هیچ مراسمی.
