فکر می کنین که اگه برین، اگه خونتون رو عوض کنین، اگه مستقل بشین آیا تغییری می کنه؟
هیچوقت.
دماغ دراز مردم همیشه تا ناف زندگی شما داخل میشه.
باید همیشه توضیح بدی.
چرا شادی رو دو بار دعوت می کنی اما خاله ی باباتو نه (که هیچوقت دلم نمیخواد باهاش در ارتباط باشم و حداقل این حق رو دارم آدمایی که تو زندگیم هستن رو تا یه جایی انتخاب کنم)
دیشب کی خونه تون بود؟
فردا کی میاد خونتون؟
چرا تو دکوری خونه ت پارچ و لیوان گذاشتی؟
روزایی که شوهرت نیس چرا خونه خودت تنها نمیمونی؟
روزایی که شوهرت نیست چرا نمیری خونه ی مامانت؟
نهار بلدی درست کنی؟
نهار چیا درست می کنی؟
چرا رنگ مبلات روشنه؟ تیره می گرفتی بهتر نبود؟
چرا قسمت نشیمن رو لوستر نزدین؟
چه اهمیتی داره براتون؟ چرا باید براتون اصلا حتی ذره ای زندگی بقیه مهم باشه؟ برای من مهم نیس شما چی میخورین، کیا رو مهمون می کنین، چندبار در ماه دور هم جمع میشین، بچه ی چندمتون رو چندماهه حامله این، چند هزارتومن پول اون روسری ابریشم لعنتی رو دادی...
شما هم کاری نداشته باشین با من.
که تا ساعت 2 با بچه های 10 ساله سر و کله بزنیم و از 2 تا شب با بچه های 50 ساله.
که 10 ساله ها با یک تشر آروم می شن اما 50 ساله ها بعد از اعتراضت تازه شروع می کنن به آه و نفرین و شکایت از نسل امروز و اینکه دیگه احترامی قائل نیستن برای بزرگتر.
خونه عوض کردن کافی نیست. مستقل شدن شرط نیست.
مهم نیست کجایین و چی کار می کنین... دماغ مردم همیشه شما را پیدا می کند.
پ.ن.1. از همین الان سایز دماغ خود را تنظیم کنیم. تا بعدها باعث سردرد و نگرانی و ناراحتی هیچکس نباشیم.
