قدیم ترها... وقتی 20 21 سالم بود، و وقتی تلگرام و اینستاگرام و وایبر نبود و کل تقلبی که میشد برای تولد کسی داشت فقط فیسبوک بود، تعداد کسایی که بهم تبریک می گن برام خیلی مهم بود.
حتی یادداشتشون می کردم.
اون زمان رسم بود دقیقا ساعت که 00:00 میشد و روز 21 آبان شروع میشد، اس ام اس میومد و هرکس یک متن تبریک می فرستاد. و من یادداشت می کردم که امسال چند نفر پیام تبریک برام گذاشتن...
الان کارا ساده شده. دو بار فقط باید بزنی رو صفحه و یک قلب برای عکس تولد بفرستی در حالیکه اصلا نمیدونی تولدش چه روزیه... و بعد یک HBD هم پایینش بنویسی و سه تا قلب قرمز یا گل هم ادامه ش.
امسال اصلا تعداد تبریک ها برام مهم نبود. حتی دیگه از نیمه ی آبان شروع نکردم به اعلام شمارش معکوس روزانه تولدم. انگار به قول مهدی از یک سنی به بعد تولد ها و تعداد شمع های تولد فقط یک عدد میشن... و من امروز 27 ساله شدم.
پ.ن.1. مهدی بوشهر بود. اما امروز که از دبستان برگشتم 27 تا گل رز روی میز بود. 22 تا صورتی و 5 تا قرمز ( زندگی مشترکمون 5 ساله شد...). اینکه دوره و نیست برای هردومون سخته. ولی مهدی خوب میدونه چطوری قابل تحمل ترش کنه.
پ.ن.2. سعید و سامان دانشگاه بودن اما قشنگ ترین متن ها رو برام نوشتن...
پ.ن.3. گاهی هم اینطوری میشه دیگه... :)
یه دوست