دو سه روزه (از وقتی فریادهای شبانه موسوم به کولیک سوفیا شروع شد) به یه نتیجه دوست داشتنی رسیدم...
نگین کفر میگم! نگین نمیشه اینطوری قضاوت کرد...
اما همه چی جور در میاد...
"عاشقشی و باهاش مهربونی" چه لحظه هایی که بهت میخنده چه لحظه هایی که تو بغلت جیغ میزنه چه لحظه هایی که تمام لباساشو کثیف کرده و چه لحظه هایی که با بی خوابی هاش اذیتت میکنه... بهش می گی " من دوستت دارم و و هرگز رهات نمیکنم(1)"
وقتی داد و فریاد میکنه و بی تابی می کنه کاری رو میکنی که به نفعشه! نه کاری که حتما همون لحظه آرومش کنه... مثلا واکسن دو روز بچه رو به تب و بی اشتهایی و درد میندازه اما تو میدونی باید اینکار انجام بشه، یا اون 25 قطره دوای تلخ رو به زور میریزی تو دهنش و مجبورش میکنی قورت بده... و در تمام مدتی که داره اذیت میشه تو کنارشی... میبوسی و نوازشش میکنی و بهش یادآوری می کنی که "من باهاتم هر جا باشی...(2)" تا بدونه تنها نیس.
کافیه یک بار فقط یک بار اشاره کنه که نیاز به من یا مهدی داره، تا ما سریع خودمون رو بهش برسونیم... بدون لحظه ای مردد شدن یا تاخیر.
و با هر خنده ش می خندی و با تک تک اشکا و بی تابی هاش تو هم دلت میگیره...
پ.ن.1. شاید پدر شدن هم تمرین یک خدای کوچک بودن باشه... نمیدونم. من مرد نیستم و نمیدونم پدر شدن دقیقا چه احساسی رو برای مردها به وجود میاره...
پ.ن.2. سوفیا شیرین ترین و دوست داشتنی ترین دردسر این روزهاست.
... !!