نمیدونم دقیقا چه کرمی در ما وبلاگ نویسا (یا حداقل در من) هست که عادت داریم بنویسیم و خوانده بشیم...
و در همون ابعاد دوست داریم ناشناس تر بنویسیم... آدرس وبلاگمون رو به طور داوطلبانه به آشناها یا کسانی که مارو میشناسن نمیدیم یا چقد به یک نفر اعتماد داشته باشیم که منی که میشناسه رو با منی که در نوشته هام میبینه مقایسه و قضاوت نمیکنه.
خلاصه که دوست داریم ناشناس بمونیم و بنویسیم و توسط عده ای ناشناس خونده بشیم و تبدیل بشیم به دوستان وبلاگی که هیجوقت هیچگاه حتی مستقیم مکالمه ندارن.
به هر حال عادته و ترک عادت موجب...
به خاطر سوفیا کمتر وقت می کنم لپتاپ رو باز کنم... اگه دنبالم میگردین اینجام » http://te.me/oxymorongirl
پ.ن.1. آدرس کانال رو فقط به مهدی دادم... اونم غیرمستقیم. فقط یک مطلب ازش فورووارد کردم براش تا اگه دوست داشت بیاد تو کانال. میخوام بگم که کلا دعوتنامه ی صریح و مستقیم و رک راستی وجود نداره. :)
