لپ تاپو با این قصد روشن کردم که بیام تو وبلاگ و هر چی از دهنم در اومد به تو و امثال تو بگم...
قیافتو راحت میشه تصور کرد:
شکم گنده... یه جنگل ریش و سبیل (که فکر میکنی به اندازه ی ایمانته در حالکه هیچی نیست جز فعالیت هورمون تستوسترون) ... تسبیح یاقوتی که همه ش میچرخونی دستت (معلوم نیست چند بار باهاش تو سر و کله ی بچه ت زدی)... انگشتر عقیق گنده تو انگشت کوچیک دستت...
آخه ...بوق... تو مسجد داری واسه عوام صحبت میکنی... سیر و سلوک معنوی باشه واسه امثال تو که به دنیا پشت کردی... بهشون زندگی رو یاد بده نه اینکه بندازشون به جون هم... بذار منی که اینجام تنها دلیلم واسه گریه خودم باشم و عقب موندنم از همه ی خوبی هایی که باید...
نه اینکه تو مجلس عزاداری امام علی(ع) روضه ی امام حسین و بخونی و ماجرای تل زینبیه...
بذار منی که اینجام بدونم همه چیزم مال خداست نه اینکه بگی جنگ ۳۳ روزه ی لبنان رو امام حسین پیروز کرد... حتی اگه دین و زندگی پیش دانشگاهی رو خونده بودی میفهمیدی این شرک ه!
دیگه نمیگم... هیچی... نه تحمل تو رو دارم... نه تحمل اون مجمع...
که وقت جوشن کبیرش یه عده سر ساندویچ کل دارن...
یه عده تو حیاط بلوتوث بازی میکنن...
بهتریناشونو تو گیم نت های شهرک پیدا میکنی...
بعضی ها با دوستان رفتن یه دور بزنن...
و همه میگن چه آقایون خوبی... اهل دعا... اهل مجمع... شب زنده داری میمونن... حالم از همه تون بهم میخوره!
پ.ن.۱. فقط گریه کردم...
پ.ن.۲. در جوانی پاک بودن شیوه ی پیغمبریست...
ورنه هر گبری به وقت پیری عابد میشود...
