449- آدم ها فقط تو یه چیز با هم مشترکند: متفاوت بودن...

سیبی که در نگاه تو می چرخدآدم را وسوسه می کند بیا از این جهنم فرار کنیم!اندازه ی همین یکی دو سطر فرصت داریماز تیررس نگاه این فرشته ها که دور شویمبهشت که نهنیمکتی را به تو نشان خواهم دادکه مثل یک گناه تازهوسوسه انگیز است باید شتاب کنیماما تو، ... باید مواظب موهایت هم باشیشاخه های این درختان کنار خیابانگیره از موی دختران می ربایندباد هم که نباشدبرای پریشانی این شهرهزار بهانه پیدا می شودحیف است سیب را نچیده بمیریم!   پ.ن.۱. حافظ موسوی عزیز      منبع  پ.ن.۲. رفتیم مرکز توانبخشی باز هم... و باز هم قانون جذب... و باز هم "میدونستم میاین"... و "زینب" که تازه به جمع اضافه شده بود. خوش گذشت با شادی! و باز هم ریسک سوار شدن به اتوبوس هایی که نمیدونیم مسیرشون دقیقا کجاست... و تازه میفهمم که چقدر شهر از اون سمت پیشرفت کرده و بزرگ شده... ولی همچنان suburb محسوب میشه! پ.ن.۳.  کلا همه چی همینطوریه دیگه! همیشه رو اون پاشنه ست که ببنده درا رو... عموما لولا ها رو اینطوری میسازن که همه چی رو به بسته شدن بره... ولی خی ازونجایی که اسم ما رو گذاشتن آدم یعنی یا یه سنگ میذاریم لای چرخ دنیا که درو نبنده، یا اگه باد مخالف شدید بود و بسته شد کلید میسازیم و اگه کلیدش گم شد در میزنیم و همیشه یه دوست هست که در رو رومون باز کنه... اگه دیگه خیلی هم تنها بودیم میزنیم میشکنیمش! کلا کم نمیاریم! حالا دنیا جان تو هی دربندی کن! پ.ن.۴. احساس میکنم یه مشکلی تو نمره هام وجود داره که نمیذاره معدلم الف شه! کسی میدونه جیه؟! ترجیحا ربطش بدین به استادا!  اینطوری دلم خنک میشه! پ.ن.۵. جدیدا خیلی خیلی رک شدم... بودم اما الان دیگه حوصله ی مراعات ندارم! درسته که همیشه نمیشه اول حرفی زد و بعد با عذر خواهی جمعش کرد ولی به طور کاملا خوشبختانه ای تو اکثر موارد حق میره سمت من! اینکه از حرف امروزت خوشم نیومد و کلی برات نطق کردم و تهش فقط گفتی :"مرسی! سیلی خوبی بود!" و من نه گذاشتم و نه برداشتم و اضافه کردم :" سیلی نه! اگه جلو دستم بودی میزدم تو دهنت"... راست میگفتی! دوستی مثل یه درخته! لازم نیست تبر بزنی قطع شه... اما میتونی هرسش کنی و با چیدن شاخ و برگاش بهش جهت بدی... گاهی با صفاتی که "خوب"  محسوب نمیشن اما نجات بخشن حال میکنم! پ.ن.۶.  به قول سعید: فقط برم مکه !! یه دلبری بشم براش از اون دلبرا !!! لحظه شماری میکنیییییییم !! و باز هم به قول سعید: خدا کند که بیایی یا نیایی ؟ لووووس ... بیا دیگه !! پ.ن.۷. تو مسیر خیابون امام میرم ... از لاله شیوا صدای کلاغا بلند میشه... ۱۰۰ تا... ۱۰۰۰ تا کلاغ! آسمون یه دست شد! صداشون میاد. خیلی وقت بود نشنیده بودم صدای کلاغو! خنده داره! تا باغ ملی سربالا راه رفتم! چقدر زیاد بودن! آدم دوست داشت بشینه رو نیمکتای امین اسلامی و فقط نگاهشون کنه! کلاغ شومه نه؟! پ.ن.۸. و ان یکاد الذین کفروا...

448- همیشه حرفایی که تو دلته رو بزن! گاهی دلها برای حرفایی میشکنه که نگفته مونده!

بی اجرو مزد کس نکندکارهیچکس کالای مفت نیست به بازار هیچکس هرکس که یارتوست کند فکر سود خویش بیهوده کس نشود یار هیچکس  آزاد هرکه نیست زهر بند شاد نیست هرگز کسی مباد گرفتارهیچکس ازهول مرگ ترس طلبکار بدتراست در زندگی مباش بدهکارهیچکس تا پی نبرده ای که دلش با زبان یکی است دل خوش مکن به گرمی گفتار هیچکس حالت بدوش هیچکس بار خود منه یا شانه هم تهی مکن از بار هیچکس     پ.ن.۱. رسیدم خونه! صبح میشه گفت زود... و خب بنا به انتظار سرد بود هوا... اما این همه زردی و خشکی خیلی تو ذوقم زد... اونم میدون ورودی شهر که همیشه شلوغ و پر سرو صدا باید میبود! اعتراف میکنم کلا یادم رفته بود قراره زمستونو تو یه منطقه کوهپایه ای ببینم... پ.ن.۲. چرا ارامش ندارم؟! نداریم... هیچکسیو نمیبینم که آروم باشه... باز حداقل خوبه امید هست هنوز... ولی اینروزا که میرم و میگردم میبینم تو چشم تمام ادمای خیابون فقط غمه و شک!چرا اینطوری باید باشه؟! کی گفته همه فصلای سال خوبن؟! از بهمن متنفرم! پ.ن.۳. تولدت مبارک فریده جون! ایشالا یه سال زنده باشی تا سال دیگه باز همین آرزو رو تمدید کنیم! :) پ.ن.۴. وقتی دوستت میگه عصبانیه ته دلت خالی میشه نکنه تو کاری کردی... وقتی میگه دلش پره تمام چیزایی بینتون گذشته رو مرور میکنی که مبادا تو رو بگه! ... وقتی میخوای باهات حرف بزنه اما فقط سکوت میکنه، وقتی میخوای توضیح بدی اما گوش نمیده، وقتی احتیاج داری باهاش صحبت کنی ولی اونقدر غمگینه که دلت نمیاد بیشتر مشوشش کنی... نتیجه ش میشه سردرد... مثل مهر... مثل آبان! میشه فکرایی که بهش میگن پیش فرض ... و مسخره ست وقتی به آدم میگن "فکرای بیخود نکن"! حال من خوبه! خیلی خوووب... شاد و به قول بعضیا "رها" مثل همیشه! پ.ن.۵.  چرا نوشته هام مثل سابق نیست؟! خیلی تلاش میکنم باشه اما یه چیزی فرق کرده! نمیخوام تنها به نظر برسم... یا خسته... پ.ن.۶. چه واکنشی داشته باشم وقتی برام فصل ۲۱ شازده کوچولو رو میفرستی و من همون شهریار کوچولو ام که باید نسبت به کسی که رامش کردم مسئولیت داشته باشم!؟! ۱۰ روز سختی بود! ولی گذشت! خدایا شکرت! به خاطر همه چی... پ.ن.۷. آخرین یکشنبه بهترین روز بود! از ساعت ۹ صبح تا ۴ بعدازظهر تو دانشگاه بدون امتحان و کلاس! و فقط دوستان و دوستان و دوستان! متالیکا و دکتر شریعتی... عین صاد و رشد... کامپیوتر و برنامه هایی که بهم ریخت... کاش همیشه همون یکشنبه بود! پ.ن.۸. منبع

447- یک پست عظیم برای جبران دو هفته... نمیشه ننوشت!

از من مخواه از قفس بدرآیم وقتی هنوز دل مطمئنی نیست،                                  اعتمادی هم نیست. بگذار همچنان در پیله خود بمانم؛     وقتی یار همدلی نیست،          بگذار بالها بسته بماند ...        پ.ن.0. بهم اس دادن گفتن:"اگه از راهی که سیب ها میروند، ماهم برویم  میرسیم"... سیبها کجا میرن؟! L   پ.ن.1. امتحانا به هر مدلی بود گذشت... امتحانات  سبک تر اول و بعد روند صعودی در درجه دشواری! و دانشجوی  سلولی مولکولی باید ویروس و میکروبیولوژیشو بخونه اما سر درس تخصصی سلولی پیشرفته ببره! هرچی بود گذشت هرچند عوامل تخریب کننده زیاد بودن... اساتید محترمی که جواب سوالها رو به کسایی که سوال میکردن میگفتن و واقعا فرقی هست بین کسی ... (شاید باز دارم خودخواه میشم!بیخیال)   پ.ن.2. ازینکه این 10 روز امتحانات دانشگاه باشم حس خوبی نداشتم و شاید قانون جذب هم بود که این 10 روز بی نظیر  رو پر از استرس و اشوب کرد برام! خوشحالم که تموم شد وبا جریانات پیش اومده میخوام زودتر برم و تموم شه تا بابلسر همیشه برام یه رویای پاک بمونه نه یک "..."... کاش هیچوقت با شیما حرف نمیزدم!   پ.ن.3. ترم 5 هم تموم شد! به همین راحتی؟!؟؟ زود گذشت اما سخت... آدم بزرگتر که میشه درسته دلمشغولیاش دیگه بچه گونه نیستن اما بیشترن... حالا یکی پیدا شده به اسم من با دلمشغولیای بچه گونه ی زیادی که باز کلی خاطره ساخت از این ترم... دلم میخواست کمک کنم اما نشد... دست دوستیو که تا مرز جهنم رفت بگیرم اما چطور؟ وقتی میگفتن که من باعثش بودم و خودم نمیدونم کی همه چی قاطی شد؟! دلم میخواست یه سری اتفاقا بیفته و افتاد –بازم طبق "راز"و دقیقا همون وقت بود که فهمیدم چقدر آرزوی مسخره ای از خدا داشتم! دلم میخواست که بعضی اتفاقا نیفته... بعضی حرفا زده نشه و خیلی چیزا دوباره بهم نخوره! اما گاهی تمام زندگی تکرار مکررات میشه! گاهی این ترم کپی پیست ترم پیش و ترمای قبل تر بود! دلم میخواست این ترم متفاوت باشه و یه جورایی شد! مثل بقیه شون! خدارو شکر! میشد بدتر هم باشه!   پ.ن.4. شدم ساعت گویا! دائما "1:1"، "2:2"، "00:00"، "23:23"... آخرش یکی از دوستان خسته شد و منو نشوند و گفت "ببین یه روز 24 ساعته! هرساعت 60 دقیقه و هر دقیقه 60 ثانیه! میشه 14400 ثانیه! تو حداقل حداقل 500 نفر رو میشناسی! پس به طور متوسط هر 28 ثانیه یکی بهت فک میکنه! پس اینقدر امیدواریتو محدود به ساعتای جفتی که میبینی نکن!" نمیدونه من یکیو دارم که هر 60 ثانیه ی همه ی 60 دقیقه ی هر 24 ساعت 365 روز سال رو به یادمه! J   پ.ن.5. "پ.ن.5" پست پیش تعبیر شد! تا تو باشی که حواست به تمام نشونه ها باشه!   پ.ن.6. " من: خب پس اینطور! خوش گذشت؟ پ: ... وحید میرقصید کلی (من: وحید؟)، حمید هم که همه ش وسطه (من: حمیید؟!!؟؟!؟) و سعید هم باید اصرار کنی که بلند شه (من سعیییید؟؟!!؟؟) پ: آره! گودبای پارتی فرناز هم در راهه! سعید دنبال یه خونه ی بزرگه که اونجا مهمونی بگیریم! من: ..." ده دقیقه خاطره تعریف کرد و یک علوم پایه از چشم من افتاد! کسایی که حاضر بودم رو شخصیتشون قسم یخورم! آدمایی که فک میکنم همونی هستن که میبینم... اوضاع خرابه! داغون تر از چیزی که فک میکردم! میبینی؟ حتی مثبت هم قضاوت کنی باز هم... پیش فرضه دیگه! "من: اره منم دیروز فلانیو دیدم... پ: آره طرف نامزد داره اما میدونی با کی میره بیرون؟! من: اون یکی رو هم دیدم! تو دانشگاه و وقتایی از خونه میاد محجبه س! کامل! اما اونروز بیرون دانشگاه با یه تیپ دیگه  دیدمش !پ: اون هم یکی رو داره که تا حد مرگ عاشقشه اما با هرکی برسه میره بیرون" حرفامون خاله زنکی بود درست! نشستیم پشت سر مردم حرف زدیم!به من چه شوکا با نیما تو اون مهمونی چی کار میکنن و مهشید که دوست دختر نیماست بهش نگفت قبل اون با چند نفر بوده ؟ به من چه که پسر متولد 70 از یه دختر بزرگتر از خودش میخواد که... و به من چه که اینجا آدما تا مرز "..." میرن تو روابطشون و چرا من باید ناراحت باشم که چه بلایی سر دوستام اومده؟ که چرا باید ناراحت باشم که دوستای من آدمایین که میگن حالا "بوس" و "بغل" قابل هضمه!؟ چرا من دارم مسکن میخورم که سردردم آروم شه؟! من دقیقا کجام؟ همیشه همین بوده و همه جا؟من تازه چشمام داره باز میشه که ببینم یا واقعا اینجا همه چی حل شده ست؟! از ترس چیه که واکنشی نشون نمیدم در مقابل حرفاشون؟ و چرا باید طوری رفتار کرد انگار همه چی چون حل شده و چون پر شده همه جا پس درسته؟؟ مسخره شدن؟ شناخته شدن به "کلوزمایند" بودن؟ و کاش هیچوقت این لبخند مسخره نبود... دلم برای یه محیط متعصب و بسته و خشک و سنگ تنگ نشده   اما برای از "اعتماد" و "اعتقاد" و "پایبندی" چرا و متاسفانه یا خوشبختانه یا متعجبانه همیشه دوتاشون باهمن! جایی که میدونی میتونی و حتی بی تعارف بگم "میخوای و دوست داری" اما بازم میگی "نه"... به پشتوانه ی خیلی چیزا که نمیدونم چطور گم شد!! کاش میشد همه چیو باهم داشت! چیزی دور از افراط و تفریط!   پ.ن.7.دوست داشتم برم دریا... پیش فانوس... جاییکه خیلی میرفتیم با هم! پیتزا رو یادته؟! روز تولد سامان بود!فیلمش هنوز هس نه؟ یا بریم بازم قایق پدالو و بین دو تا پل رو رکاب بزنیم! سینما هم نرفتم حتی یا کتابخونه مرکزی... وقتی نیستی همه چی تنهایی بود!هیچی تنهایی خوب نیس!حتی قدم زدن تو بابلرود! کسی باور نمیکنه من تنها میرم و میام! فک میکنن اونجا کسی هس...همیشه یکی بود و اکثرا تو بودی... مایی که بیکار میشدیم بعد آینه ی جلوی سالن مطالعه و سه راه و امامزاده،شهربانی و عابر بانک و پیچ معروف ، پیاده تا گل، پامچیک و دسر بلوط و تهدید "اصغر مشتی" به اینکه یه روز با سنگ شیشه هاشو میاریم پایین و بعد پاریس و شهرداری و بابلرود ... بستنی قیفی کاچیلا و تاب بازی و خروس و اون ساختمونی که بلاخره یه روز میخرمش! و ساحل سنگی و اسکله که آخرین باری که اونجا بودم داشتن طولشو زیاد میکردن... اتاق و آهنگ و پلان آموزشی برای عروسی خواهر میترا! و حتی اینجا دیگه آهنگ هم نمیذاریم! شاید برای تولد یا مهمونی بیاد برای مراسم خاص! هیشکی اینجا پایه ی تمام الکی خوش بودنای پارسالمون نیس! اینکه یهو بپوشی و راه بیفتی... اینکه بشینیم فحش بدیم به یک نفر مشترک بدون اینکه حس نصیحت و دلسوزیمون گل کنه... اینکه کلی بخندیم به اتفاقاتی که تو دانشگاه برای هردومون افتاد نه اینکه یکی تعریف کنه انگار داستانش یه جور قصه س... دلم برگشت به گذشته رو نمیخواد! فقط میخوام بدونی که جات خالیه! شاید تذکرت تو کامنتا برام لازم بود... که شاید فقط به یادت بودن کافی نیست! گاهی باید خودتم بدونی و بشنوی... نخواه اینا رو برات بگم! چون میدونی چقدر ضعیفم تو بیان لفظی احساساتم... همیشه نوشتن بیشتر میمونه! یادته که؟!